Coraz większym zainteresowaniem prawników wnoszących pozwy przeciwko sprawcom związanym z masowymi szczepieniami COVID19 jest ściganie lekarzy łamiących międzynarodowy kodeks norymberski.
Poniżej sprawdzamy, czego wymaga Kodeks od wszystkich lekarzy.
W niedawno zamieszczonym filmie z przesłuchania, ekspert immunologii dr Dolores Cahill i prawnik dr Reiner Fuellmich omówili konkretne niekorzystne skutki - niektóre śmiertelne - wywołane wstrzyknięciem zmodyfikowanego genetycznie i przeprogramowanego preparatu mRNA koronawirusa (opisanego błędnie jako szczepionka - tak nie jest ! ).
Film z przesłuchania specjalistów można obejrzeć tutaj https://principia-scientific.com/why-covid-doctors-may-be-prosecuted-under-nuremberg-code/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+psintl+%28Principia+Scientific+Intl+-+Latest+News%29
Wśród przedstawionych dowodów są takie które, wskazują na możliwą karalność lekarzy fałszujących akty zgonów.
Poniżej przedstawiamy kopię dokumentu z 1996 roku z British Medical Journal (BMJ), w którym szczegółowo opisujemy, co stanowi etyczną praktykę lekarzy.
BMJ napisał:
Wyrok trybunału ds. Zbrodni wojennych w Norymberdze określił 10 standardów, których lekarze muszą przestrzegać, przeprowadzając eksperymenty na ludziach, zgodnie z nowym kodeksem, który jest obecnie akceptowany na całym świecie. Wyrok ten ustanowił nowy standard etycznego postępowania medycznego w epoce praw człowieka po drugiej wojnie światowej. Dokument ten zawiera między innymi wymóg dobrowolnej świadomej zgody osoby. Zasada dobrowolnej świadomej zgody chroni prawo jednostki do kontrolowania własnego ciała. Kodeks ten uznaje również, że ryzyko należy porównać ze spodziewanymi korzyściami i należy unikać niepotrzebnego bólu i cierpienia. Kodeks ten uznaje, że lekarze powinni unikać działań, które ranią pacjentów. Zasady ustanowione w tym kodeksie praktyki lekarskiej zostały obecnie rozszerzone na ogólne kodeksy etyki lekarskiej. Ogromna waga dowodów, które mamy przed sobą, pozwala wywnioskować, że niektóre rodzaje eksperymentów medycznych na ludziach, jeśli są utrzymywane w rozsądnie dobrze określonych granicach, są zgodne z ogólną etyką zawodu lekarza. Bohaterowie praktyki eksperymentów na ludziach uzasadniają swoje poglądy na tej podstawie, że takie eksperymenty przynoszą rezultaty dla dobra społeczeństwa, których nie da się osiągnąć innymi metodami lub środkami badawczymi. Wszyscy są jednak zgodni, że należy przestrzegać pewnych podstawowych zasad, aby spełnić koncepcje moralne, etyczne i prawne:
Dobrowolna zgoda podmiotu ludzkiego jest absolutnie niezbędna. Oznacza to, że dana osoba powinna mieć zdolność prawną do wyrażenia zgody; powinna być tak umocowana, aby móc korzystać z wolności wyboru, bez udziału jakiegokolwiek elementu siły, oszustwa, przymusu, nadmiernego sięgania po niego lub innej ukrytej formy nacisku; i powinna mieć dostateczną wiedzę i zrozumienie elementów omawianej tematyki, aby umożliwić sobie podjęcie zrozumiałej i świadomej decyzji. Ten ostatni element wymaga, aby przed przyjęciem przez podmiot doświadczalny decyzji twierdzącej, ujawniono mu charakter, czas trwania i cel eksperymentu; metodę i środki, za pomocą których ma być przeprowadzona; wszelkie niedogodności i zagrożenia, których można się spodziewać; oraz skutki dla jego zdrowia, które mogą pochodzić z jego udziału w eksperymencie. Obowiązek i odpowiedzialność za ustalenie jakości zgody spoczywa na każdej osobie, która inicjuje, kieruje lub angażuje się w eksperyment. Jest to osobisty obowiązek i odpowiedzialność, którego nie można bezkarnie przekazywać komuś innemu.
Eksperyment powinien przynosić owocne rezultaty dla dobra społeczeństwa, niemożliwe do osiągnięcia innymi metodami lub środkami badawczymi, a nie losowe i zbędne z natury.
Eksperyment powinien być tak zaprojektowany i oparty na wynikach doświadczeń na zwierzętach oraz znajomości naturalnej historii choroby lub innego badanego problemu, aby przewidywane wyniki uzasadniały przeprowadzenie eksperymentu.
Eksperyment należy przeprowadzić tak, aby uniknąć wszelkich niepotrzebnych fizycznych i psychicznych cierpień i obrażeń.
Żaden eksperyment nie powinien być przeprowadzany, jeśli istnieje a priori powód, aby sądzić, że nastąpi śmierć lub obrażenia powodujące kalectwo; z wyjątkiem być może tych eksperymentów, w których lekarze eksperymentalni również służą jako badani.
Stopień ryzyka, jakie należy podjąć, nie powinien nigdy przekraczać tego, który określa humanitarne znaczenie problemu, który ma zostać rozwiązany w ramach eksperymentu.
Należy dokonać odpowiednich przygotowań i zapewnić odpowiednie wyposażenie, aby chronić podmiot doświadczalny przed nawet odległymi możliwościami obrażeń, kalectwa lub śmierci.
Eksperyment powinien być prowadzony wyłącznie przez osoby posiadające kwalifikacje naukowe. Na wszystkich etapach eksperymentu, od osób przeprowadzających lub zaangażowanych w eksperyment, należy wymagać najwyższego stopnia umiejętności i staranności.
W czasie trwania eksperymentu podmiot ludzki powinien mieć swobodę zakończenia eksperymentu, jeśli osiągnął stan fizyczny lub psychiczny, w którym kontynuacja eksperymentu wydaje mu się niemożliwa.
W trakcie trwania eksperymentu kierownik naukowy musi być przygotowany do zakończenia eksperymentu na dowolnym etapie, jeśli ma prawdopodobne powody, aby wierzyć, działając w dobrej wierze, posiadając wyższe umiejętności i ostrożny osąd, że kontynuacja eksperymentu może spowodować obrażenia, kalectwo lub śmierć podmiotu eksperymentalnego.